Telkens trap ik er weer in
Na elke schoolvakantie, lekker uitgerust, er enorm tegenop zien om die eerste ochtend weer veel te vroeg op te moeten staan - en dan merken dat het best wel meevalt.
Ok, het kost wat moeite, je bent moe,maar je zet je er gewoon overheen en daarna gaat het
eigenlijk best goed op zo'n (extra lange) dag. Soms zelfs fantastisch! Meer tijd, meer energie.
Waar hebben we het eigenlijk over, denk ik dan, wat zeuren we nou. Gewoon een kwestie van je aanpassen, dat vroege opstaan. Van nu af aan kunnen wij het ook gewoon hebben, die ochtendmaatschappij. Appeltje eitje.
Dan komt de dinsdagochtend. Al beduidend moeilijker om wakker te worden, zo niet op te staan. Maar nog steeds, best te doen. De dag is wat zwaarder, maar vooruit, begin van de week. Hoort erbij. We can do this!
De woensdag is een omslagpunt. De kinderen zijn met geen stok meer het bed uit te porren. Gewoon echt diep in slaap. Ik wek ze met kusjes en knuffels en draag ze bleekjes naar hun ochtendplasje toe. Zelf ook vermoeid help ik ze in de kleren en naar de ontbijttafel. Geen eetlust. Logisch eigenlijk, als je lichaam nog op nachtstand staat. Gelukkig is vanmiddag vrij.
De donderdag is zwaar. Zeer zwaar. De kinderen protesteren luidkeels, vroeger heette dat ochtendhumeur. Nu weten we beter. Het is waarom-wek-je-me-midden-in-mijn-nacht-humeur. Ze traineren de boel en er is er altijd wel een die ervoor zorgt dat we weer te laat komen. Mijn humeur is ook niet best. Ik voel me vooral moe. Niet slaperig, maar moe.
De vrijdag is hoopvol. Laatste dag, morgen uitslapen! Zombiehoofdjes aan de ontbijttafel. Ik kijk maar niet in de spiegel. Wat deden mensen voor het bestaan van koffie? Oh wacht, toen hoefde men nog niet onnatuurlijk vroeg op.
Telkens trap ik er weer in.
"Het valt eigenlijk best mee, kwestie van even doorbijten."
Daarom begrijp ik dat mensen met een ander dagritme, die van nature vroeger in het etmaal leven, moeilijk begrip kunnen opbrengen voor de latere types.
Het ligt namelijk niet aan het te vroege opstaan. Een keertje om 4 uur je nest uit om een vliegtuig te halen heeft iedereen wel eens meegemaakt. De adrenaline giert door je lijf en je bent moe, maar wel wakker.
Om 4 uur opstaan is voor een dagmens als om 7 uur opstaan voor een avondmens. Stel je eens voor dat je dat dagelijks zou moeten doen. Niet tijdelijk, in ploegendienst of voor een project. Maar elke dag en elke school- of werkweek tot de 'onvoorzienbare toekomst'. Non-stop.
Precies.
Het ligt aan het herhaaldelijk te vroeg opstaan. Je lichaam staat nog op slaapstand; je bent nog niet voldoende hersteld en geactiveerd om de dag aan te kunnen. En dat elke dag opnieuw.
Daarbij pleeg je roofbouw op lichaam en geest. Zowel de adrenaline (met bijbehorende fysieke stress) als het gebrek aan nachtelijk herstel hebben een negatief effect op de gezondheid.
Wat doet dit met onze kinderen, nog volop in ontwikkeling en groei?
